Bi de Groosse

Soo. My Zytt as chlyyne Praktikant uf der «Volksstimm» isch jetz denn ummen und iich darf vo de Chlyyne zue de Groosse wächsle. Iich sääg öich, iich bii scho soumeessig uufgreggt. Dä Wächsel chunnt miir nämmlig e chlyy voor, wie zue sällere Zytt, won iich vo der Jugi in die groossi Riigi haa dörfe wächsle. Und s Bescht: Wenn iich denn bi de Grooss bii, darf ich ganz elläi Sätzli schryyben und jowoll, der Kaffi mues denn öbber anders hoole.
S git aber Dääg, doo chumm iich miir zwüschenyyne scho no voor, as syygi iich no im Mukidurne: Uf der Redaktion goots nämmlig mängisch zue und hääre, wie im Himmel voorusse.
Doo weeri as erschts der Mushu. Daas isch der «Redaktionshund», wo zum Rächte luegt und öis bewacht. Die Jüngere – ebe d Mukidurner – göigglen alsfott mit däm arme Dier umme. Dä chunnt denn in sones Züüg yyne, ass er wien es uufgstöickts Huen zwüsche de Schryybdisch ummesyyrached. Denn verstecke sii däm vergelschterete Bäffzgi au allergattig Würscht und Fläischmöckli, wo denn das aarm Woueli mues sueche. Iich bii sicher, wenn men äinisch nach ville Joor under e Schryybdisch luegt, ass sicher nöimen non e Flängge verjääste Schwartemaage füürechunnt.
Au bsundrig syy d Äss-Gwoonete vo de Mukidurner. Waas die amme für Züüg aaneschläipfe. Grövette, wo sii denn nit fertig ässen und die lengschti Zytt im Yys-Chaschte löie voor sich aane müffele. Uf der Redaktion schmeckts denn amme, wie im Fischerhaafe z Marseille. Ganz bsundrig wirds, wenn die Galööri uf d Idee chömme s Ragglett überzdue. Uf em Häiwääg frooge mii den amme d Lüüt, ööb iich jetz in der Cheesi schaffi!
Glatt ischs au, wenn miir gege Mittag zääme gönge go yychauffe. Miir lauffe wien es Schyyssdräckzügli duur d Begeegnisgzoonen und wunderen öis, wievill Huusfrauen as um die Zytt no underwäggs syy und nit dehäi am Chochhäärt stönde. Im Konsuum brobier iich de Mukidurner denn z erklääre, waas sii sette chauffen und waas nit. Aber mäischtens loose die Gaggelaari nit und schläiffe denn e Huffen ungsunds Züüg häi. Mii tschuuderets scho numme biim zueluege, wenn sii dä Grümpel hindere mampfe. Aber schlussemänd syy die Hoosesäicher nit as Fyynschmecker aagstellt, mäint iich.
Nummen ass s gsäit isch: Es wird au gschafft – und daas nit weenig. Es wird in Deelifoon yynegschroue, denn wird gschriibe, vill gschriibe, und alli hacke wie duubedänzigi Rootspächt uuf iire Taschtaturen umme, ass d Spöön fliege.
Iich bii natüürlig nümm soo gschnäll, giib miir aber alli Müei noochezchoo. Zoobe bin iich denn amme schuurig zfriide, wenn iich e baar graadi Sätzli aanebrocht haa und mii der Scheffredakter rüemt.