Irgend äinisch mäinsch jo, de häigsch s mäischte scho erläbt. Z Fuess dur d Sahara oder mit de Baadhoosen uf e Kilimandscharo. Oder simpel und äifach trotz Boustell z Sissech go yychaufe. Daas halt, wone Maa eerscht zumene richtige Käärliburscht macht.
Jetz haan iich aber öppis erläbt, wo alles in Schatte stellt.
Äigedlig heds ganz äifach aagfange.
I haa welle myy Chlütter – es isch im Fall nit der Huffe! – vonere groosse Bank zuenere chlyyneren überebyyge. Nit ass i deene vo der groosse Bank nümm drout hätti. Näi. Aber de wäisch jo nie. Wenn nämmlig sone gschniiglede Bankhäini emenen apghalfderede Chuehirt z Amerika e Hypothek verchauft, isch dyys suurverdiente Gäld underäinisch ewägg.
Der Bankdiräkter – dää vo der chlyyne Bank – hed mi inere gattligen Uufmachig empfange. Dää vo der groosse Bank hed mi jo nit chönnen empfoo. Dää isch nämmlig nöime z Amerika gsii und hed d Schäärbe zäämegwüscht.
Mir häi vill Bapyyr müesen uusfülle. S isch nit lang gangen und der Bankdiräkter – dää vo der chlyyne Bank – hed der Überblick verloore. Zum guete Glück hed er aber e diifigi Sekretäärin.
Wo alles fascht dure gsii isch, hed er miir no gsäit, i selli nit vergässe, däm, diisem und deene no aazlüten und z chünde.
Jetz döönt daas ganz äifach. Aber ooha lätz.
Häit diir au scho brobiert, deene – in öisem Fall e hiesigi Deelifoonundernämig – aazlüte?
As Eerschts mälded sich e fründligs Frölläin, wo der säit, wo s dure goot: «Drücke Sii d Taschten äis für d Sprooch». Waarte. «Drücke Sii d Taschten äis für Franzöösisch, d Taschte zwöi für Altgriechisch, d Taschte drüü für Spootgootisch und Taschten iggsöppis für Dütsch!» Waarte, scho lyycht närvöös. «Häi Sii e Froog zum Deelifoon an der Wand, denn drücke Sii d Taschten äis, häi Sii e Froog zum Deelifoon in der Hand, denn drücke Sii d Taschte zwöi» und so wytter und so furt. Der Schwäiss lauft dir in der Zwüschezytt in Bäch duraabe.
Nach öppenere Halbstund säit dir s nätte Frölläin, es syygen alli Läitige bsetzt und de müesisch none chlyy Geduld haa.
Erschöpft wartisch, bis de wiider e chlyy Gfüül im Zäigfinger hesch.
Denn brobiersch no äinisch. S Ganz goot jetz e chlyy gschnäller, wil de jo scho wäisch, wie s goot. Aber es isch halt no immer käi Läitig frei.
Wil die bim Deelifoon sone langi Läitig häi, probiersch dyys Glück bi der Poschthalterei. Aber au döört goot s dir glyych. Der Zäigfinger gschwillt wytter und duet soumeessig wee. S Bescht aber isch, ass di die bi der Poschthalterei am Schluss und nach öppe zwänzg Minute frooge, öb de mit em Chundeservice zfriide syygsch. Wenn joo, sell men äifach d Taschten äis drücke. Me würd jo gäärn drücke, wenn nit scho lang alli Finger yygschloofe weere.
Nach de Finger bin iich denn yygschloofe. Woni nacheme Zyttli im Spital verwache bi, hed mer die nätti Schwöschter gsäit, iich häigi jo no Glück ghaa. Me häig mer der Zäigfinger nit müesen amputiere.
Fründlig mäint sii no, sett iich e Wunsch haa, denn syygi doon es Chäschtli. Und i chönn äifach d Nummere drücke…
diifig – flink
gattlig – ordentlich
