D Huldi

Sii lääsi nummen über e Noldi vom Chlöpfgatterhof und fascht nie vo der Huldi, syner Frau, hed mer en uufmerksaami Lääsere vo myner letschte Mundartkolumne gschriibe. Joo. Doo hed sy allwääg scho rächt. Numme. D Huldi stoht halt nit so gäärn im Rampeliecht. Sii luegt, ass uf em Hoof alles z grächtem zue und hääre goht. Hed für jeedi Furzidee vom Noldi es offnigs Oohr. Wenns aber äinisch zum Rueder uuslaufft, cha sy au chratzbürschtig wäärden und em Noldi ghörig d Hüehner yydue.
Aber das chunnt sälte voor. Mäischtens isch d Huldi am Schaffe. Das gseht men au an ihre schwiiligen und chleckige Händ, wo sy under anderem vom Rüschte vo de Mirabellen überchoo hed. Aber das mit de Mirabelle hed sich jo in der Zwüschezytt erleedigt, sit der Noldi in der Däubi der Mirabellebaum ummghaue hed.
Öbbis wett d Huldi an deere Stell, wenn sii schon emol z Wort chunnt, sääge: Ass früener alles besser gsii isch, isch Dummschäibezüüg. Höchschtens anderscht. Ihri Mueter, wo uf em Noochberhoof uufgwachsen isch, hed ihren amme vom Yyhobler verzellt, wo uf e Hoof choo isch. Dä hed für e baar Batze der Chaabis und d Rüebe ghoblet, wo dernoo yygmacht worde syy. Es het amme no daagelang no Chrutt gstunke. Was ihren aber am mäischte gruust hed, isch der Yyhobler sälber gsii. Dä het e märderlige Schnauz und e Stumpen im Muul ghaa. D Äschen isch denn ammen ins Chrutt gheit und zwüschenyyne het dä Grüüsel sogaar in d Stande gspöit.
Au d Huldi hed so ihri Erfaarige gmacht. Am mäischte het sy sich vor der Hoofmetzgete gförchtet. As jungs Mäitli het sy s Bluet für d Bluetwürscht vo der gstochnige Sou müese rüehre, ass s nit dick worden isch. Sy het immer d Naase zueghebt. Der Gschmack vom warme Bluet het sy no hütten in der Naase. Zoobe bim Wurschtmool het sy amme gstuunt, wär as underäinisch am Disch gsässen isch. Der Pfaff isch ämmel immer as erschten ums Huus glschlichen und het gluuret, wenns mit em Ässe loos goht. Äi Aarpet, sy isch zwaar langwyylig gsii, het der Huldi guet gfalle. Sälbetsmool sy d Bohne zum Deere no alli äinzel amene Faaden im Eschtrig ufghänkt worde. Bim Ufhänke, zääme mit der Mueter, hed me chönne zääme ungstört gsprööchle.
Hütt isch das mit der Hoofmetzgete verbyy, wils alsfott meh Lüt geebi, won e dumme Rüssel häi, wenns ums Metzge goht, isch d Huldi der Mäinig. Lüt wo mende, sy häi d Wohret pachdet. Ihre Vatter het albe gsäit: «Nüün Hamperch, zää Bättler.» Was är hed welle säägen, isch, ass e groossi Schnuure mäischt Brootlooigkäit bedüütet het. Das isch jo no hütt esoo. Es git jo efangen alsfott meh Lüt, wo wüsste, wie mes besser miechti. Numme sy das mäischtens prezyys die, wo der Schwanz yyzieje, wenns ums Schaffe goht. Au der Yyhobler chunnt nümm uf e Hoof. Hütt chaufft me s Suurchrutt im Blaschtikböitel, die deerte Bohne chömmen us China und s Schwyynsschnitzel isch vakuumverpackt.
Soo. Jet zisch d Huldi fertig mit der Chropfleerete. Das hed äifach äinisch müese syy.