Der Mirabellebaum

Der Noldi vom Chlöpfgatterhoof isch bangsioniert. Guet. E Buur isch natüürlig nie bangsioniert. Uf em Hoof gits jo allewyyl öbbis z due. Und so wie me d Buure kennt, hed me jo mängisch s Gfüehl, sy syge die äinzige, wo schaffe. Aber löie mer das.
Sy Frau, d Huldi, lyt em efange jeede Daag in den Oore, was es alles no z mache gubti. Aber der Nodi lot sich nit us der Ruei bringe. Er hed nämmlig äis groosses Zyyl, won er in de nöchschte Wuche will verwürklige. Numme vo däm wäiss d Huldi no nüt. Der Noldi wartet numme no der rächt Momänt ap, ass er das syner Frau cha sääge. Und er wäiss, dä Momänt chunnt glyy. Und er fröit sich soumeessig druf.
Und denn isch dä Daag doo. Er sitzt mit der Huldi wie allewyyl bim Nachtässen und studiert d Schlämp im Gaggo. D Huldi hed em e Schniifel Späck voneren äigene Sou und Chees vom Noochberhoof gschnitte. S Broot hed d Schwiigerdochter am Moorgge bache. «Es hed wiider die chäibe Chäärnli im Broot», muuled der Noldi. «Die blyybe mer immer under em Gebiss stecke», brummlet er. D Huldi mampft amene Späckchnorppel ummen und schüttled numme der Chopf.
Wo sy dä Chnorppel aabegwoorgget hed, stoht si uff und säit zum Noldi: «Gäll, du nimmsch au e baar yygmachti Mirabelle zum Desseer?» Der Noldi säit nüt. Sy Frau chrucklet in Chäller gon es Glaas Frücht hole. Wo sy zrugg isch, moorggset sy der Deckel drap und leert e ghüftigi Portion Mirabellen in es Schääleli. Das stellt sy denn em Noldi süüferlig aane.
Jetz chunnt em Noldi sy groosse Momänt. Er holt dieff Luft und foot afo bauze: «Nundefaane. Sit 45 Johr gits jeede Daag vo denen yygmachte Mirabelle. Ich cha die Chäiben nümme gseh.» D Huldi verschrickt und macht groossi Auge. Soo hed sii nämmlig ihre Maa no nie ghört ummesyyrache. Wo der Noldi hed müese Luft hoole, hed sii ganz schüüch gsäit: «Vatter», sii hed immer Vatter zum Noldi gsäit, wenn s ärnscht worden isch, «du wäisch doch, mer häi e Mirabellebaum uf em Hoofblatz. Ich cha doch die Frücht nit lo verfuule.»
Uf das hed der Noldi numme gwarted. Er stoht uf. Stäägered mit styffe Bäi in d Schüüren uuse. Dört nimmt er d Achs ab der Wand. Mit em Fingernaagel brüefft er, öb sy au scharff gschliffen isch. Zfriide nickt er mit em Chopf. Mit emene spitzbüebische Grinsen uf em Gsicht goht er uusen uf e Hoofblatz. Bräitbäinig stoht er vor e Mirabellebaum aanen und haut dä verfluecht Baum mit e baar chreftige Schleeg um. Er bringt d Achs zrugg in d Schüüren und dänkt, ass er se wohrschyynlig noodäm Yysatz wiider müesi lo schlyyffe. Zrugg in der Chuchi, wo d Huldi ganz verdattered wartet, säit er zu ihre: «Soo. Jetz gits käini yygmachte Mirabelle me für z Nacht.»