Mir sy z viert. Der Röiel, der Rääiel, der Rälli und ich, der Maudi. All vier sy mer kaschtriert. Dorum sy mer mit de Johren au e chly uusenandergangen oder wie der Mesch säit – soufäiss worde. Mer syn es yygspiilts Quardet und mache d Umgääbig unsicher. Der Röiel isch gfläckt und e chlyyn e Schyysser. Der Rääiel und der Rälli sy die grauen Eminänze, und ich bi der Aafüehrer. Ich gib der Befähl zum Ufbruch und sääg, weelem Dierli s hütt an Chraage goht.
Der Mensch luegt scho zuenis – ämmel mäischtens. Aber d Chinder, die wo öis häi welle, häi alsfott weeniger Zytt für öis. Dorum häi mer öises Chatzelääbe sälber in d Pfoote gnoh und suechen ys öisi Spiilsache säälber. Doo nützts au nüt, wenn mer ap und zue e baar Sträichel-Äinhäiten und sündhaftdüürs Chatzefuetter überchömme. Was mir bruuchen isch: im Züüg ummestrielen und Jagd machen uf wehrloosi Vögel, Blindschlyyche, Frösch oder Äidächsli.
Bsunders im Noochbersgarte hets e Huffe deere Spiilzüüg. S gäilscht isch halt scho, wenn mer e Blindschlyycher verwütschen und sich all vier drumm ryysse, wär dä Schlyycher darf in drei Däil vergnaage. Ich sääg öich, mir chönnte stundelang mit somene schliifrige Ding spiile, wenn nit der Noochber underäinisch chiem und öis würd verschüüche. Au Frösch sy bi öis beliebt. Die chönne zwar guet gumpe. Aber äin vo öis vier bringt ihn immer wiider umme, wenn er brobiert dervoozgumpe. E heerrligs Bild, wenn dä schlyymig Kärli im Muul vo äim Röiel zaablet und wie verruckt quaakt. Ganz bsundrig isch d Jagd uf d Äidächsli. Die mäine nämmlig, wenn sy der Schwanz löie lo goh, ass sy dervoo cheeme. Nüt do. Z viert häi mers no immer gschafft, mit oder ohni Schwanz, zwüschenyynen äis z kille.
Müüs zum Frässe jaage mer käini. Das isch vill z müehsam. Schlussemänd stoht bi öis dehäi immer e Chacheli mit öbbisem z Frässe baraat. Wieso sell me sich doo no aasträngen und Müüs jaage? Ebe!
En anderi Freizyttbeschäftigung isch der Hund vom Noochber z eergere, wo äntwääder mues an der Lyynen oder dinne syy. S git nüt Schööners, as am groosse Stuubefänschter bim Huus vom Noochber duurezstolzieren und z luege, wie der Bello dinne vor luuter Uufreegig fascht d Wäänd uf goht. Chunnts doch emol vor, ass der Hund apgoht und hinder öis dryysecklet, – verwütsche duet er öis jo nit, für das isch är vill z alt – derno gits allewyyl e riisen Uufreegig. Der Mäischter vom Hund wird vo allne zrächtgwiise, was für e Souerei as das syygi, der Bello dusse frei lo ummenanderzseckle. Mir luege däm Schauspiil guet tarnt hinder eme Busch zue und heeben ys öisi fette Büüch vor Lache.
Jetz hed öis aber der alt Rääiel, der Maudi vom Huus undedraa, gwaarnt, ass öise Lieblingsnoochber e Schrootflinte gkauft häigi. Aber ungschickt wie dän emool isch, duet dä öis chuum bräichen und wenn, hed ihn der Dierschutz am Wiggel. Uf Chatze schiesse goht nämmlig überhaupt nit. Und, ass daas au no gsäit isch: Foot der Noochber afo blööd due, gaggle mer ihm no äinisch meh in d Löiemüüli.
