Elektrisch underwäggs

Jo, ich gibs zue. Ich bi elektrisch underwäggs gsii. Nit mängisch. Numme zwöi Mool und alles uf Nääbestroosse. Das hed aber glängt, ass ich es schlächts Gwüsse haa.
Äigedelig bin ich jo sälber tschuld. Ich ha jo schlussemänd myner Frau sones Elektro-Wello gschänkt. Sy mer amme zääme mit de Wello furt – sii elektrisch, ich chniempenderwyys – hets mi schon e chly uufgreggt, wenn si mii amene Hübeli überholt hed. S Schlimm isch aber nit gsi, ass si gschnäller gsi isch as ich. Näi. Hässig hed mi gmacht, wenn si bim Überhoole so impärtinänt glacht hed.
Äinewääg. Für zwoo Fahrten uf Lieschtel hed mer my Frau, groosszügig wie si isch, ihren elektrische Zwöirad-Ferrari uusglehnt. Mit e baar guetgmäinte Rootschleeg vo myner Frau, Helm und esoo, han ich mi uf e Wääg gmacht. E Wääg, won e Huffe Hindernis cha haa.
Chuum bin ich nämmlig uf em Göppel ghockt, isch s Babettli, s Noochbers-Mäitli um en Egge choo. «Wo gosch aane?», hets gwundrig gfroggt und ohni uf en Antwort z waarte gsäit: «Im Fall, öisi Lehrere hed e nöii Brülle.» Wil ich nit ha wellen e Huffe Zytt verliere, han ich mi uf käi Diskussion yygloo. Underwäggs han ich mir den glyych Gedanke gmacht, wie ächt die nöii Brüllen uusgseht.
So bim Noochedänke bin ich fascht in e Huffe Rossbölle gfahre. Im Nuu isch mer e Schwarm Fliege mit dicke grüene Füdlen um e Chopf gflooge. Vor lutter ummefuchtle, bin ich denn fascht über e pflüttrige Hundegaggel grösslet. Chuum han ich mi vom Schreck erholt, gsehn ich vor mir e Frau mit emene Chinderwaagen und es chlyys Chind, wo gwagglig uf emene Holzwellööli z mitts uf der Strooss fahrt. Läider hed mi die gueti Frau nit ghöre choo, wil si Ohrestöpsel drinn gha hed. Ganz süüferlig bin ich nääbeduure drötschgerlet, so, ass ich die Zwöi nit verschreck. Bim duurefahre hed mi d Frau böös aagluegt. Drumm hed si allwääg em Chind au nit chönne sääge, ass es e chlyy setti uf d Sytte goh.
Drufaaben isch e groosse Hund uf mi zuegschosse. D Halteren isch ganz wytt hinde gsii und hed ihrem Wouwou zuegschroue: «Hektor, chunnsch du do aane.» Gnützt hets nüt. Der Hektor isch ums Wello ummegsecklet und hed wie lätz bällt. Wo denn s Fraueli choo isch, hets der Hektor gruusig zäämegschissen und zue mir gsäit: «Wüsse Si. Er isch käi Bööse. Er hed numme welle spiile.» Ich ha ihre gsäit, si sell mer doch ihri Delifoon-Nummere gee, denn lüti ich ihren aa, wenn ich Zytt heebi mit em Hektor z spiile. Im Momänt gieng das läider nit, ich müess drumm e chly bressiere.
Das weer jo no alles gange. S Schlimmscht sy die andere Wellofahrer gsii. Die mit de blaarige Lyybli und de soumeessig düüre Rennwello. Isch mer nämmlig so äinen entgeegegschnüzt, hed dä zerscht uf e Wellorahme gluegt, bevor er grüesst hed. Hed är gseh, ass ich elektrisch underwäägs bii, hed er mi äifach ignoriert as weer i Luft. Derzue mues me wüsse: E richtige Wellorennfahrer isch nummen äin ohni elektrische Hilfsmotor.