Es letschts Tschüss

Wo bis vor e baar Dääg no Lääbe gsii sich, ischs underäinisch rueig hinderem Fänschter. Es dunkels, finschters Loch gäänt leer uf d Strooss uuse. Der äint Fänschterlaaden isch aagläänt. Fascht e chlyy gspängschtig. Me gspürts, es isch öbbis bassiert. Derzue basst, ass d Bluemen im Garte druurig d Chöpf löie lo hange, as öb sii gspürte, s isch nie meh wie albe.
Der Maa am Fänschter, der Fredi Jenny am Wuerwääg 22 z Sissech, oder anderscht gsäit: der Herr Tschüss, feelt. Still und lyyslig isch er gange. Ooni Läärme z mache, hed er sich vo deere Wält verapschiidet. Hed äifach mit Schnuufen uufghört, as öb er sich gsäit hätt, jetz isch guet und Zytt zum goo. In e Wält, wo iim s Schnuufen e chlyy lychter fallt.
Joo, das mit em Schnuufe. Das hed iim, je ölter as är worden isch, alsfoot mee Müe gmacht. As eehmoolige Schryyner hed er sich der halb Läbtig mit ere Staublunge müesen ummeschloo. Wil me sälbetsmool, won är as Schryyner gschafft hed, no käi Mundschutz ghaa hed, hed är alle giftige Staub yygootmed. Wääge deere Staublungen isch der Maa am Fänschter starkch yygschränkcht gsii. Dorum isch är jeede Daag, vom Moorgge bis zum Yydämmere, am Wuerwääg am Fänschter gsässen und hed alli mit emene fründlige Tschüss grüesst.
An sym Blatz am Fänschter hed är aber nit gjoomered und de Lüt, wo duuregloffen oder duuregfaare syy, vo sym Schikcksaal brichted. Im Geegedäil. Är isch allewyyl uufgstellt gsii. Hed glachen und immer e guete Spruch baraat ghaa.
Jeedi und Jeede hed är in es Gsprööch verwiggled. Z Sissech uufgwachse, hed är e Huffe Lüt gkchennt. Hed gwüsst, wär mit wäm ummegutschiert, ooni ass är aber e Naame gnennt hätt – är isch verschwiige gsii. Numme syynen Auge hed men aagsee, ass är sich wiider über öbbis uufgreggt hed.
Denn hets aber au Momänt gee, wo der Eergger uuse hed müese. Zum Byyspiil wenn d Schuelchinder mit iire Drottinett und Veeloo wie die Veruckte duurs Faarverbott am Nöiwääg gsuttered syy. Iim miech das Angscht, hed är albe gsäit, ass äis vo deene Chinder underäinisch under es Auti cheem. Oder wo d Gmäin, taarnt as Vercheersberueigig, nääbe syym Huus e Raabatte mit Blüemli aanepflaschtered hed. Doo hed är numme der Chopf gschüttled und gmäint, woorschyynlig well der Gmäinibreessi dört allwääg denn äinisch Häärtöpfel aapflanze.
Iich bii mängmool biim Fredi am Gartehaag blyybe stoo und ha mit iim e churzes Schwätzli ghaa. Han iich wiider äinisch in der Volksstimm e «Säich» gschriibe, hed är mii mit emene Blinzlen in den Auge hööchgnoo. S letschtmool – ischs ächt e Zuefall gsii – han iich miii mit iim e Daag bevoor är gstoorpen isch droffe. Me hed iim aagsee, ass iim d Hitz z schaffe macht und er hed bläich uusgsee. Aber au jetz: der Schelm isch no immer in iim gstekcht und er hed zum Apschiid gsäit: «Iich fröi mii scho jetz uf d Häärtöpfel-Äärn us der Gmäini-Rabatte vor mym Huus.»
Jetz isch der Herr Tschüss voorhäär gange. Ooni Häärtöpfel. Was blybt isch d Rabatten und s letschte fründlige Tschüss vo iim, wo äim jetz e chlyy schweerer in den Oore lyt.