Myy oder dyy?

Wie jeede Moorggen isch der Noldi vom Chlöpfgatterhoof früe im Stall. Dört hed er sy Ruei. Cha über d Wält noochedänke und mues nit s Gchiifel vo syner Frau aaloose. Niemer stört iin, wenn er uf sym Mälchstuel hockt. Syni vier Chüe mampfe friidlig vor sich aane. E lychte Dampf lyt in der Luft. E Dampf, wo der Noldi fürs Lääbe gärn hed. Langsam füllt sich der Chessel mit warmer Chuemilch. Wie immer nimmt er e chlyy Schuum oobenap, leert iin in es Kaffidällerli und fuerets em Büsi, wo iim zwüsche de Gummistiifel ummestrycht.
Aber hüür ischs e chlyy anderscht. Der Noldi isch nämmlig zimmlig underopsi. Der Hans-Häirech vom Noochberhoof, vom Schrattechrachehübel, hed iim geschter zoobe bimene Burgermäischterli zuedräit, ass es alsfott weeniger Chüe geeb in der Schwyz.
Noochdänklig hed der Noldi s Utter vom Vreeni, syner Lieblings-Chue, aagluegt und dänkt: Äis Unglück chunnt sälten elläi. Joo, s 2013 isch nid immer under eme guete Stäärn gstande. Aafangs Joor hed äini vo syne Chüe verworfe, denn isch s Güllefass überloffen und der Güggel isch yygange. Dä isch so zeech und geedrig gsii, ass nid emol me hesch chönnen e Hüenersuppe dervoo mache. Ass d Hüener nit duubedänzig worde syy, hed iim der Hans-Häirech glyy drufaaben e nöie Güggel gschänkt. E Brätscher vomene Voogel mit faarpige Fäädere. Der ganz Daag isch er mit gstelltem Chamben im Hüenerhoof ummegstolziert und hed im Züügs umme bralöögged. Nit emool d Byppeli sy vor iim sicher gsii. Hindeduure hed er de Hüener die beschte Chörner ewägggfrässe. Dä Güggel hed sich uufgfüert, as würd iim der ganz Hoof ghööre. Derbyy weer sy Uufgoob gsii z luege, ass d Hüener in aller Ruei chönnen Äier legge, und ass es öbbe zwüschenyyne Noochwuchs git.
Wie lenger as der Noldi über sy Güggel noochedänkt hed, je lenger isch iim gwaar worde, ass s au im richtige Lääben alsfott mee Güggel, und mängisch au Hüener git, wo nümme wüsse, was as «myy» und was as «dyy» isch.
Wenn er d Zyttig uufschloot dunkts iin, ass iin efange numme no Politiker aaluege, wo mit gstellte Chämben e Huffe verzelle, aber nüt sääge. Do wärde Sache versproche, wo die, wo dä Sämpf verzelle, sälte müese graadstoo derfür. Bsunders uufreege duet sich der Noldi über die Nationaalröötene, wo ums Verwoorgge d Stedter und d Landschäftler will zäämebringe. Was die doch nit scho alles versproche hed. Aber woorschyynlig wäiss die gueti Frau, ass daas wo sii verspricht, glyy scho wiider vergässen isch. Der Nuggi hets em Noldi aber uuseghaue, won er glääse hed, ass Baaselbieter Regierigsrööt – settigi, wo no im Amt syy, aber au settigi, wo d Bangsioon gniesse – schyynts e Däil vo de Speesen in äigene Sack gwirtschaftet häige. Velicht hed der Noldi aber au numme falsch verstande, was der eehemoolig Baaselbieter Seckelmäischter mit ‚spaare‘ gmäint hed: «Spaarsch in der Zytt, denn hesch in der Noot».
Der Noldi hed immer feschter an de Strich vom Vreni sym Utter afo zie, bis sii iim der Schwanz umme Chopf geschlaage hed. In der Verrückti isch er uufgstande, hed im Denn d Abschlaage packt, isch in Hüenerstall uusen und hed em Güggel der Chopf abgschlaage.