Midaagshalt biimene gmüetlige «Club»-Huus an der Wiise bii Basel nach ere lange Wellofaart über mänge Hübel. Wo der Kolleeg und iich uf d Terrasse vo deere Bäiz tschalpe, wärde miir vo öbbe 26 Hünd in alle Gröössenen und Usfüerige empfange, wo bäffzgen und belfere wie lätz. D Hundehalter stellen iiri Bäffzger in Sänkel: «Bisch rueig. Chumm doo aane. Blatz, sitz, run.» Woo sich der Lärm e chlyy gläit hed, bstelle miir es Gnaagi. Underäinisch stoot e riisigi dütschi Dogg nääbe miir, wo mit Gäifer ums Muul mys Gnaagi beschnüffled. Iich schüüch das Unghüür ewägg und äss fertig, ooni as miir Hunde-Gäifer um d Oore fliegt. Aber denn chunnts. Wo my Kolleeg froggt, öb äin vo deene Bäffzgi (d Hünd, nit d Hundehalter) der Gnaagichnoche well, goot es groosses Gschrei loos: «Öisi Hünd ässe käi Fläisch und Chnöche scho gar nit!» Nundefaane, was für Zytte chömmen uf öis zue, wenn d Wouwou nit emol me Chnöche frässe. Guet Nacht zääme.
belfere = bellen
Bäffzger = kläffender Hund
