Falten am Buuch

Joo, iich gibs zue, myy Buuch, oder besser gsäit der Ranze, isch miir amme schon e chlyy im Wääg. Aber es isch wie allewyyl: So nach em Winter hed me sich halt e chlyy Späck aagässe. Jetz müese die Falte wiider ewägg, und für daas gang iich go Wellofaare – vill Wellofaare. Uf denen Apmaagerigs-Rundfaarte bin iich aber nit elläi. Ich gang zääme mit emene liebe Fründ, nit ass ich no nöimen im Gaggo ummefaar und nümm häime find. Der Naame vo däm Wello-Gspöönli spiilt doo käi Rolle – aber er häisst Walti.
Är isch für d Routewaal verantwortlig. Das häisst: Är säit wos duure goot! Aso, so richtig säit är s nit. Er macht immer e baar guetgmäinti Voorschleeg, nöimen em Bach nooche. Em Bach nooch bedüted für mii, s goot nidsi, wil jo die mäischte Bäch aabeszue fliesse.
Denn strample miir loos. Iich mit der Gwüsshäit, ass es hütt nit sone strängi Uusfaart git, s goot jo alles em Bach nooche – ebe nidsi. Joo, bis der Walti e Routenänderig vorschloot. Dört uufe syygi er no nie, säit er so ganz nääben¬yyne. Iich lueg dört aane, wo der Walti gärn uufe wetti und verschrick soumeessig.
Erschtens gseen iich nienen e Bach und zwöitens dunkts mii, dört oobe hets allwäg ewige Schnee. Der Walti schloot myyni Yywänd in Wind und mäint, daas würd iich scho schaffe. Das isch der Momänt, won iich iim häimlig uf e Buuch lueg und dänk: Du chönnsch guet reede mit dyyne baar myggrige Falten um e Buuch.
Wil iich jo nit ha wellen es Wäichäi syy, bin iich halt mit em Walti apboogen und ha die Styygig in Aagriff gnoo. Guet, Styygig isch e chlyy underdriibe. Mii hets scho eender dunkt, es syygi überhängig. Vo Meter zue Meter ischs geecher und chelter worden und es hätt mii nit gwunderet, wenn öis e Bärgstyyger in voller Monduur oder en Eskimo mit Harpunen und emene Seehund uf em Buggel entgeege choo weeri.
Daas weer jo no alles gange – au em Walti syyni guet gmäinte Wort, wenn mii (öis) an däm Hang nit e Rennläufer überhoolt hätti. Nit ass dä jetz e bsunders sportligi Figur ghaa hätti. Näi, mii hets nämmlig dunkt, ass dä umverschämt Durnhoose-Sportler au schon e baar Rümpf umme Buuch umme ghaa häigi. Iich hätt däm voorwitzige Durnschlappe-Häini gärn e baar Schlötterlig aaghänkt, isch aber nit gange, wil ich vill z fescht mit Schnuufe z due ghaa haa.
Noodäm miir uf em Hübel aachoo syy, e Momänt verschnuuft häi, syy miir beed zügig wytter gstramplet – nit würklig em Bach nooche, aber es isch ämmel nümmen opsi gange. Jo, jetz wüssed diir was chunnt. Richtig. Uf der Eebeni häi miir der Rennläuffer wiider überhoolt. Gsäit han iich nüt zuenem, aber iich bii in somene soumeessige Tämpo verbyygfaare, ass em so richtig Stäi und Nescht um d Oore gchutted hed.