S Buech

In sym Lääbe sett e Maa – under anderem – drei Sache mache. E Baum pflanze, es Huus bouen und e Soon züüge. S Eerscht haan iich gmacht. Es isch e chlyyn e Chrampf gsii, aber der Baum stoot no. Es Huus haan iich au. Nit ganz elläi boue, aber au daas stoot no. Für s Dritten isch s allwääg langsaam z spoot. Derfür git s jetz, an Stell vomene Soon, es Buech mit myyne Kolumne. Au nid schlächt. Fascht so öppis wiene Soon.
Jä nundefaane. Hed daas jetz müesse syy, wäärded diir dänke. Git s nit scho gnueg Büecher. Mues jetz der Oberer au no mit sonere Schwaarte derhäärchoo? Und eerscht no uf Mundart oder besser gsäit  Dialäkt. Das liist doch käi Sou. Numme rueig. Jetz isch das Buech halt emool doo und jetz schicke miir öis halt alli dryy – gälled!
Bis das Buech fertig gsii isch, hed s schone chlyy Näärve bruucht – bsunders die vo den andere. Nüt do mit «nit lang Fääderlääse». Fascht e chlyyn e Zangegebuurt isch
s gsii. Und ass das Buschi e Gattig macht, häi müesen e Huffe Lüt Hand aalegge.
My Frau  |  Sii hed e Huffe Geduld bruucht, bis das Buschi uf der Wält gsii isch! Aber jetz isch sii glücklig, ass alles guet gangen isch. Und es isch au doo esoo: Hinder jeedem «Autor» stoot e staarchi Frau.
Der Verlaag  |  My Mueter hed amme, wenn iich e Souerei im Chinderzimmer ghaa haa, gsäit, was hesch au wiider für e Verlaag. Das hed jetz aber nüt mit däm Verlaag z due, won iich doo mäin. Dä Verlaag, won iich mäin, hed döörffe, mys Buech uusegee.
Der Verlegger  |  Der Verlegger isch dää, wo d Idee ghaa hed, s Buech uusezgee.
Äär isch äigedlig an allem tschuld.
D Lektorin  |  Die aarmi Hutte hed der ganz Bättel müesen uf Feeler dureluege. Sii hed allwääg znacht no dervoo dräumt, öb me jetz – numme as Byspiil – verstrubled mit äim oder zwee u sell schryybe oder doch eender – halt «phonetisch» richtig – mit ùù.
D Leerdochter  |  Sii hed s Ganz immer wiider und immer wiider müesen in d Chischte – uf Nöibaaselbieterdütsch in PC – yynedöggele. Woorschyynlig chaa sii in der Zwüschezytt besser Baaselbieter Dialäkt as iich.
Der Fottigraaf  |  Äär hed die äifachschti Uufgoob ghaa. Är hed döörffe der Schryyberling apföttele. Es isch jo sunneklaar. Jeedi Fotti isch numme so guet wie s Süschee,
wo gfötteled wiird. Und daas Süschee isch öppis ganz Apaartigs gsii – mäinti ämmel.
Der Drucker  |  … äär häigi in syym Lääbe scho vill druckt, aber soo öppis… Aber löie mir daas!
Der Autor  |  Das isch der Unwichtigscht. Dä hed jo numme d Kolumne gschriibe, und daas chaa jo nit so schwiirig syy.
Aber äinewääg. S Buech, halt schone chlyy wie myys Buschi, isch geboore. Der Vatter wett doorum allne, wo mitghulfe häi das Chind uf d Wält z bringe, härzlig danke.
Näi, reede cha s Buschi noonig.