Ich getrou mis fascht nit z sääge. Aber my Noochber chunnt sit e baar Mööned mit so apsunderligen Uusdrück derhäär. Näi, är isch scho no bi Sinne. Numme dunkts mi, är schwätzi alsfurt wunderliger. Es hed es Zyttli duured, bis ich druuf choo bii. Aber jetz isch alles klar. Er macht nämmlig d Jagdbrüeffig. Und an deere Brüeffig leersch aaschyynend au e nöi Sprooch. Und das döönt denn esoo.
Zum Byspiil: Me rüeft nit äifach emene Reebock. Näi. Me duet aablatte. Me macht also der Lockruef nooche vo der Ricke, das isch s wyyblich Reewild, wäärend der Blattzytt, das isch, wenn d Ree Jungi mache. Soumeessig kompliziert, gälled?
E Chellen isch drum ebe nid das, wo d Jeeger bruuche zum s Gulasch ummrüere. Soo häisst der Schwanz vom Biiber. D Schaalen isch nit öbbe d Hültschede. Wyt gfeelt.
D Schaalen isch daas, wos Schaalewild an de Füess hed. Nämmlig d Huef. Me duet Schaale wild, wo men über e Huffe gschosse hed, au nit äifach zerlegge. Däm säit me denn zerwirke. Nit äifach s Fääl über e Chopf zie. Näi. Der Jeeger säit däm es Stück Schaalewild us der Decki schloo. Und ass es allne klaar isch. D Decki isch nit das, wo der Jeeger nach der Jagd der Ranze druff blangged. So säit me nämmlig der behoorte Hut vom Schaalewild.
Oder none chlyy gspässiger: Und no öbbis zur Erlüüchtig: Was mäined dir, was s Wort Liechter bedüted? Nit d Schyynwäärfer vom Jeeger sym Auti. Näi. D Liechter syy d Auge vom Schaalewild. Es geebti none Huffe gspässigi Uusdrück. In der Zwüschezytt han ich mii aber an die Wörter gwooned, und mir zwee verstönden öis nid schlächt.
Was mir aber richtig Angscht macht, isch dä Momänt, wo my Noochber s erscht Mool es Ree häibringt, won är sälber gschosse hed. Wenn er denn das Schaalewild us der Decki schloot – d Däärm, der Maagen und alli anderen Innereie hed er jo zum guete Glück
im Wald gloo. Usser der Lääbere, die isst er sälber. Wenn er denn also das Dier süüferlig zerwirkt. Derbyy immer wiider mues d Fliege verschüüche. Wenn e Duft vo vermuuchtem Fläisch zu öis übere wääit. Die erschte Lämmergäier über em Schlachtblatz kräise.
E Ratz, mit Schuum vor em Muul, numme druuf waarted, ass e Flängge Geeder abfallt. Wenn sy Frau denn no mäint, er selli doch s Fääl, oder fachmännisch uusdrückt d Decki, liidere. So häig si im Winter e dolle Wintermantel. Noo besser weeri natüürlig, der Neo-Jeeger würdi e Hirsch erlegge. Dernoo chönnti är us der Decki Hirschlääderlümpe mache. Die syyge jo schyynts guet, zum s Auti z butze.
No ischs aber nit so wyt, und mym Noochber sy Sitzblatz hed sich noonig in es Schlachthüüsli verwandlet. Wenns denn aber emool so wyt setti choo, chan ich öich jetz scho sääge, die riisigi Souerei mues ich denn aber nit um d Hütte haa.
Usser. Jä usser, er längt mir e zümftige Mocke Reeruggen aabe. In däm spezielle Fall chönnte mir drüber reede.
vermuuche – modrig werden
liidere – gerben
