Allem aa wiider sone lyychti Uufgoob. Alles käis Probleem. Drum goosch die ganzi Sach au ganz rueig und ooni grooss z grüblen aa.
Nöii Durnschue haani müese haa. Die alte Schlurgge syy efange zimmlig aabetschienged.
De machsch di also uuf ins hiesig Durnschlappen-Imperium uusgangs Sissech. As Eerschts fallt dir denn döört uuf, wie chüel ass in däm Laaden isch. De chunnsch fascht e chlyy Hüenerhut über. Nääbenyyne. S isch nit s letscht Mool, ass mii tschuudered!
E Jumpfere – e chlyyn e Boodesuri, aber schampaar nätt – chunnt flott uf mii zue, wie sich s halt imene Sportgschäft ghöört, und frogt mi, was i denn gärn hätti. Iich, in myyneren Aanigsloosigkäit, sääg äifach Durnschue.
Durnschue?, säit d Verchäufere. Äifach numme so Durnschue git s hüt nümme. Was i denn für Sport dryybi. I dänk, soo Mäitli, jetz muesch guet loosen und sääg: Staabhoochsprung, Hindernislauf und Speerwäärffe! Näi, glache hed dä Pfüderi nit, aber d Muulegge hed si schone chlyy verzooge. Aha, mäint sii, Staabhoochsprung – undeduren oder oobedrüber? Und denn beleert sii mii, ass es die verschiidenschte Sportgräät für an d Füess geebi. Schue für zum dussen Ummeseckle. Für zum dinnen Ummeseckle. Zum «Walke». Für uf d Bäärgge z chläädere. Für dur d Sahara z goo. Zum über s Yys z schlyyssere. Die graade Wänd uuf z bäinele. Wiene Sou über d Tartanbaan z syyrachen oder sünscht öppis Verruckts. Aber äifach so Durnschue, doo müesti allwääg in d Brockestube go luege.
Ganz yygschüchtered vo soo vill Fachwüsse säägi ganz schüüch, am beschte weeren allwääg scho Schue zum dinnen e chlyy umme z düüssele. Jetzt lacht dä Syydebollen und säit, jetzt isch klaar. Diir sytt inere Männerriigi und wäit s e chlyy ruiger nee. I bi froo, ass sii nit vermueted hed, i bruuchi d Schue für s Schwangerschaftsdurne.
As Nööchschts wäärde myyni Flosse vermässe – mit blutte Füess. Guet, haani voorhäär no duscht und d Zeecheneegel gschnitte. Wil d Füess schon emool blutt syy, pack iich d Gläägehäit und erkläär em Frölläin myyni Zeeche. Also loosed, haani gsäit. Wenn der Zeeche nääben em groosse Zeeche lenger isch – wie myyne halt – as der grooss Zeeche, wiird men äinisch stäiryych. Si luegt uf iiri Zeechen und mäint, denn würdi sii allwääg verlumpe.
Wil i jo aber nit haa wellen es «Zeecheseminar» aphalten und s no anderi Lüt umme ghaa hed, häi miir zwöi müese myyni Zeeche verloo und mit myym Durnschuechauf wyttermache.
S Verchaufsmüüsli hed uf s Gstell zäigt und gsäit, daas syyge d Modäll, wo für mii in Froog cheemte. Denn hed s mii s zwöit Mool e chlyy tschuudered. Nit wääge deene verschiidene Schlurggen in de blaarigschte Faarpe. I haa nämmlig ganz süüferlig uf d Pryysschilder gschiilt und denn dänkt, nundefaane, i will doch nit der ganz Laade chaufe. Aber es isch halt schon esoo: Choscht s nüt, isch s nüt wäärt – hed ämmel d Groosmueter albe gsäit! Aber wenni s miir so rächt überlegg, hed die allwääg nie Durnschue gchauft.
I haa mer aber es Baar schöön faarpigi «Indoor-Schue» uusglääse. Und i sääg öich. I fröi mi scho jetz druuf, was myyni Durnkameraade in iiren uusdrampeden Ändifinke für Auge mache, wenn sii myyni «Spezial-Halle-Hertgummi-Eedelschue» gseeje!
tschuudere – frösteln
stäiryych – sehr vermögend
