Jetz isch dr Schaggi aber richtig hässig.
Fascht jede Daag und in aller Herrgottsfrüei hockt er alben uf syym lottrige Hoochsitz und waartet uf d Wildsöi. Und wien er waartet.
Es hoorniiglet iin an d Händ, und d Füess schloofen iim langsaam yy. Dr Hund huuret nääbedraa und schlotteret vor sich aane. De ghöörsch d Zeen vom Fifi bis wyyt ins Underholz yyne chläppere.
Käi Sou wyyt und bräit. Höchstens emool e raani Bache. S isch äifach nit ganz bache.
Und jetz das!
Jetz chunnt son e Lockematyyffüerer – wo numme vom Ghööresääge wäiss, wien e Wildsou uusgseet – und fäggt uf äi Chlapf dryzää Wildsöi vom Glöis. De bruuchsch se nit emool me uusznee und z verdäile. De chönnsch se grad in d Bäizi yylegge und Pfäffer druus mache.
Aber s schlimmscht am Ganzen isch: Dr Lockematyyffüerer syygi schyyns e Düütsche. Aso, as es klaar isch. Mir Jeeger schiesse denn d Wildsöi bi öis in dr Schwyz immer no sälber – wenn mir bräiche!
hoorniiggle = frostkalte Hände haben
raan = dünn
