S achti Wältwunder

Bis jetz hed me jo aagnoo, es gääbi numme die siibe Wältwunder vo der Antike: D «Pyramiden von Gizeh», d «Zeusstatue des Phidias», der «Tempel der Artemis», s «Grabmal von Mausolos», die «Hängenden Gärten der Semiramis», der «Helios-Koloss» und der «Leuchtturm von Pharos».
Sit hüür git s aber nöi nones achts Wältwunder. Nämmlig em Oberer syy nöi Sunnestoore. Es Brachtsexemplaar – d Sunnestoore!
Aber fönge mer ganz süüferlig vo voornen aa.
Wenn d Frau und iich alben uf em Sitzblatz sitze, hed öis immer d Sunne – wenn sii denn emool gschinne hed – an d Chürpse bräägled. Der Wyy isch waarm worde, s Silberbsteck hed öis bländed und der Schwäiss isch äim in Bäch der Buuch apgloffe.
Doo hed myy Liebschti der Entschluss gfasst: Jetz mues e Sunnestooren aane. Nüt Verruckts. Eifach e Blache, wo d Sunnen e chlyy zrugghebt. Manne, diir wüssed jo, was es häisst, wenn sich d Frauen öppis in Chopf gsetzt häi. Ebe!
Im letschte Herbscht häi miir denn mit der Groobblaanig aagfange. Zeerscht isch alles wie am Schnüerli gloffe. Zügige Blaanigsaafang mit ville verschiidene Voorschleeg. Scho zue sällere Zytt hätte miir zwöi aber müese meerke, ass doo e Riisegschicht uf öis zuechunnt. Äigedlig häi miir jo nummen en äifachi Sunnestoore welle und nit es Zirkuszält.
Und underäinisch hed s afo haarze. Us häiterem Himmel, e geeche Blaanigsstop. Der Blaaner mües sich gon en Äisse lo uuseschnääfle. Nach drei Mööned isch der Blaaner wiider uf de Bäi und chaa wiider richtig hocke.
Es wiird wytter blaant. Glyy schneit s öis e Bräägel Offäärten in s Huus. De lääsisch dii dur öppe 78 verschiideni Broschpäkt und muuserisch dii esoo zumene woore Blacheguru.
Inere bickelherte Uusmarchig fallt denn der Entschäid, weeli Blache der Liebschte am beschte basst. Manne. Natüürlig haa nit iich der Entschäid gfellt, sondern – richtig – myy Liebschti.
Jetzt goot emool lang nüt. De lüttisch s eerscht Mool der Stoorebuuden aa. Es chunnt äin verbyy – cho mässe. Jetz goot es Zyttli wiider nüt. De lüttisch s zwöit Mool der Stoorebuuden aa. Es chunnt wiider äin verbyy – cho noochemässe.
Und wiider bassiert es Zyttli nüt. De lüttisch zum dritte Mool der Stoorebuuden aa. Nach e baar Dääg schlurft denn doch none Mondöör aane. Läider, läider, hed er aber es wichtigs Däili vergässe. Jetz goot s wiider es Zyttli. De lüttisch…, ebe!
Und underäinisch, us häiterem Himmel, wiird diir vo der Stoorebuude mitdäilt, dääwääg giengi daas jo gaar nit. Dääwääg chönn me die Stoore gaar nit mondiere. Aha, haan iich dänkt. Klaar, esoo öppis meerkt me natüürlig eerscht nach öppe föif Mööned
Blaanig. In der Verrückti wächslisch d Stoorebuuden und vergisch der Uufdraag an e junge, dynamische Stoorekäärliburscht. Dää chunnt au wäidli cho mässe – scho wiider, dänksch.
Denn goot es Zyttli nüt. De lüttisch…, ebe!
Er chiem am Mittwuch d Stoore cho mondiere – numme halt weele Mittwuch hed er nit gsäit. Es vergoot es Zyttli und es verstryychen e baar Mittwuch. Denn driffsch der Mondöör zuefellig uf der Strooss und frogsch iin schüüch, öb s syy Firma no geebi. Er verschrickt e chlyy und mäint denn: D Stoore syg sicher am Fryttig, spööteschtens aber am Meentig mondiert.
Meentig. D Stoore isch mondiert. Ämmel e Däil. Wil der Mondöör falsch gmässe hed, chunnt der zwöit Däil drei Wuche spööter.
Halleluja. D Stooren isch aane. Der Summer chaa choo!

underäinisch – aufs Mal, plötzlich
dääwääg – auf diese Art